ساختمانی که مجوزش گرفته شده بود و در مرحله احداث پی بود و پلانی تایید شده داشت ، کارفرما برای طراحی نما ( و نه پلان ) به سراغ ما امد .
متراژ واحد ها ، خیلی بزرگ نبود ، اما به دلیل دید مناسب به دریا باید بالکن های بزرگ و مناسب در واحد ها وجود میداشت . و خوشبختانه این بالکن ها در پلانی که برای کارفرما کار شده بود وجود داشت . اما مشکلی وجود داشت ، به دلیل نا مشخصی واحد ها جلو عقب بودند و در یکی از واحد ها ( غربی ) وجود این بالکن ، باعث شده بود که تعادل در مساحت سایر بخش های واحد به هم بخورد و به یک نشیمن با عرضی حدود سه و نیم متر منجر شده بود .
در اولین قدم ، به جای اینکه سراغ طراحی نما برویم ، دستی به سر و روی پلان کشیدیم . نمیتوانستیم متراژ را تغییر بدهیم .. ولی میتوانستیم بدون تغییر در سطح اشغال و تراکم ، متراژ ها رو ساماندهی کنیم . پس بالکن ها را به دو بخش تقسیم کردیم : بخش بزرگ برای نشستن ، سیگار و چایی خوردن و لذت بردن از منظره دریا ، بخش باریکتر برای سایر کاربری های بالکن ( خشک کردن رخت ها و.. )
اسانسور این پروژه در دیواره کنار نما قرار داشت .. ولی یک اسانسور معمولی بود ( اتاقکی بدون پنجره که درون چاهی حرکت میکند ) . به دلیل شرایط مالی ، امکان استفاده از اسانسور پانوراما وجود نداشت . اما اضافه کردن یک پنجره در یک جداره اسانسور ، توجیه پذیر بود . لذا در نما ، پنجره هایی برای اسانسور تعبیه شد .
نهایتا ، از انجا که کارفرما پروژه خواستار نمایی کاملا مینیمال و سفید بودند ، ما به جای استفاده از تزئیینات و بازی متریال ، با بازی حجمها و بدون استفاده از رنگ و بافت و سنگ و بزک دوزک های معمول ، پروژه را طراحی کریدم.
پلانی که بر اساس آن موجوز پروژه گرفته شده بود
نشیمن یکی از واحد ها بیش از حد کوچک بود . با جابجایی بالکن، مساحت آن نشیمن بالانس شد
از آنجا که با جابجایی بالکن در مرحله پیشین ، متراژ کلی پروژه بیش از حد مجاز میشد ، با تقسیم بالکن ها به دو قسمت باریک و غیر باریک ، مساحت ها را تنظیم کردیم با طوری که در قسمت غیر باریک ، امکان جانمایی یک میز و صندلی وجود داشته باشد و در قسمت باریکتر ، فضایی برایی اویختن رخت و قرارگیری تاسیسات (پکیج ) فراهم باشد .
پلان طبقه دوم
پلان طبقه اول و سوم